De Dodentocht is telkens weer een hele belevenis. Dag en nacht stappen. Uren onderweg zijn om aan te komen waarvan een mens vertrokken is. Maar wat ge niet allemaal meemaakt ondertussen. Ik doe het voor de gezelligheid en de contacten. Een ander doet het om sportieve redenen. Zeer tof vind ik de groepen of de groepjes die te samen onderweg zijn, die elkaar steunen en motiveren.De laatste honderd meters waarin een mens als het ware naar de aankomst geapplaudiseerd wordt, betekenen een glorieus moment.
Meer van mijn wandelervaringen op mijn blog bij Skynet, klik hier .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten