Gwy wandelt

zaterdag 18 augustus 2007

Mosselfeestentocht met de Kwartels

Volgende week zaterdag, op 25 augustus gaan weer de mosselfeesten door, in het Zeeuws-Vlaamse mosselstadje. Dan organiseren de Kwartels in Philippine ook de Mosselfeesten tochten. De afstanden zijn 5, 10, 15, 20 en 25 km. Start en aankomst zijn in het sportcomplex 't Bermpje. De wandeltochten zijn het leukst als je vroeg wandelt en ze combineert met de attrakties in de namiddag.
De website van de Kwartels is:
http://users.belgacom.net/dekwartels/start.html

zondag 12 augustus 2007

Gwy stapte mee in Bornem

Dodentocht 2007

Ja, ik was er ook bij de mensen die deze uitdaging aandurfde. En net zoals 1000-den anderen, heb ik de tocht volledig afgelegd.


Als men aan iemand vertelt dat je hobby wandelen is, krijg je vaak de vraag: “Bornem al mee gedaan?” . Ik moet dan altijd wat glimlachen. De Dodentocht is geen wandeling. Het is een voettocht van 100 km. Zo een tocht trekt een zeer gevarieerd deelnemers veld: scouts, mensen uit jeugdbewegingen en jeugdclubs, mensen uit de sportwereld, en dat zijn evengoed mensen uit de fitnesscentra als andere sporters. En natuurlijk doen er ook leden uit de wandelclubs mee. Ondergetekende is er zo een.
Hoe is het nu gegaan voor mij op vrijdag 10 augustus? Ik moest nog werken die dag. Als ik om 16u stopte kon ik zonder me te haasten zo tegen een uur of 7 in Bornem te zijn. Mijn bagage was al klaar. Mijn zoon en ik zouden tesamen vertrekken. Ik had een plan van aanpak gemaakt, met een tijdschema om 20 uur over de tocht te doen. Mijn zoon wou het eerste stuk lopen, en maakt zijn campagneplan om zo tegen 12 uur de zaterdag weer in Bornem te zijn. Bagage gepakt, taktiek uit gewerkt, goed geluimd en we vertrekken richting Bornem. In Sint-Niklaas moeten we niet eens kijken op welk perron de trein naar Bornem vertrekt. Een ganse meute met wandelaars wijst ons de weg. En op de trein wordt er heel wat afgebabbeld over voorbije ervaringen en de verwachtingen voor deze tocht. Het is de 38ste uitgave. Voor mijn zoon en ik, is het onze 3de deelname.
Om 19 uur zijn we in het station van Bornem. We gaan naar de inschrijvingstent om onze startkaart, en nadien naar de ruimte waar we de bagage kunnen inleveren. Ik krijg er ook nog een chip mee. De organisatie probeert een andere scanningssysteem uit te werken. Nauwelijks half acht is alles al geregeld en zijn we aan de start. Nu moeten we nog anderhalf uur wachten. Om 21u pas wordt de start gegeven. Ik ga er maar even bij zitten. Tijd genoeg. Hier ben ik mijn zoon al kwijt. We zijn nog niet eens begonnen en hebben al de GSM nodig om met elkaar in contact te blijven.
De start is net gegeven, en mijn dierbare echtgenote belt om te vragen waar ik ben. Ik ga net onder de Coca Cola poort door. Goede timing om succes te wensen. Zo in het begin is het wel een grote groep. 9.000 mensen moeten de start voorbij. Eigenlijk ben ik een beetje nieuwsgierig hoeveel tijd er nodig is om al de mensen de start te laten passeren.
In zo een grote compacte groep is het gezellig babbelen. De snellere stappers halen in, en nemen ondertussen de tijd om goede dag te zeggen en wat woorden te wisselen. Omgekeerd passeer ik de mensen die hun tempo wat lager leggen. Het is langs de zijlijn een drukte. Zeker zolang we in de straten wandelen. En als we dan de bewoning achter ons laten hebben we als voetganger de volledige breedte van de weg nodig. We zijn nog met zoveel dat de twee weghelften en daarbij het fietspad soms nog te smal lijken. Maar dat geeft niet. De organisatie heeft de steun van de gemeenten en de politie. Alles is autovrij gemaakt. De nacht valt ondertussen in. Het is goed donker als we na de lus de doorgang door Bornem maken. Het is echt plezierig aangemoedigd te worden door zoveel onbekende mensen.
Het wordt niet fris en ik besluit om toch maar mijn windjackje uit te doen. Met een t-shirt en het fluojasje is het nog warm genoeg. Hoewel de maan niet opgekomen is, is het ook niet echt donker. Of wennen onze ogen zo snel aan wat duisternis? Hier en daar in de woonkernen is er wel veel licht. De mensen staan er te samen om naar de stoet dodentochters te kijken. Soms is het een echt feestje met muziek en aanmoedigingen. Een man met een glas Duvel in de hand moedigt aan met de opmerking “Nog een paar kilometers en ge krijgt een Duvel voor niets” Nu ik ben er nog lang niet. Nog niets eens aan een derde van de tocht. Mijn zoon is evenwel de Duvel al gepasseerd. Ik heb nog twee uur te gaan. In Ruisbroek zoek ik een zitplaats om de koffie te drinken. Gelukkig zegt mijn tafelgenoot. ” Ik ben weg. Als we door willen babbelen, ga dan ook mee” Zo gezegd zo gedaan. En we stappen een eindje mee op. Zo onderweg ontspinnen zich ganse gesprekken tussen de wandelaars onderling. Veel is er in het nachtelijke gedeelte niet te zien. Van de natuur dan. Ondanks dat het zo laat in de nacht is, zijn er nog steeds mensen op om naar de passerende mensen te kijken. Al zitten ze soms stilletjes met een deken omgeslagen aan een vuurkorf.
Er zijn mensen die altijd in hetzelfde tempo stappen. Er zijn mensen die hun tempo wisselen. Zo een ben ik. Af en toe eens slenteren. Af en toe maar een flinke mars er in zetten. Dat is dan leuk om iemand op sleeptouw te nemen. (By the way. Ik beschrijf hier het parcours niet. Onze wegbeschrijving staat op de website van de Dodentocht. Op de URL www.dodentocht.be staat een mooie kaart met de gemeenten waar we passeren, met de groene vlekken van de natuurgbieden, met de blauwe slingerende lijn van de Schelde. )
Aan de Duvel blijf ik toch even zitten. Een Duvel moet ge rustig uitdrinken. En daarna gaat het weer verder. Iedere keer als ik een scanning passeer hoor ik gepiep. Wat is dat nu voor iets? Het is de chip die aan mijn schoen bevestigd is. Iedere keer dat ik op een speciale mat loop wordt er een signaal afgegeven en opgenomen. Men vertelt me dat die manier van scannen bij de lopers meer gebeurd.
Na de rust in Breendonk zie ik dat er ook pijlen zijn. Te voren volgde ik gewoon de mensen voor mij. Nu dat de wandelaars geen compacte massa meer vormen, maar een uitgerekt lint vormen. vallen er gaten. Zich vergissen is evenwel onmogelijk. Waar je niet mag zijn is een lint over de afslag gebonden. Ondertussen passeer ik het bord 50 km. De 1ste helft van de wandeling is achter de rug. En de bagagerust nadert. Iets na 6 uur kom ik in Steenhuffel aan. Koffie en 2 broodjes vormen nu mijn ontbijt. Anderen hebben warm eten besteld, en kunnen dat op hun gemak opeten in een afgezonderde zone. Ik haal mijn bagage op. Schoenen uit. En even wat verse kleren aan: verse sokken, verse t-shirt. De trui verhuist van mijn rugzak naar de reiszak. Waarom die nog mee dragen? Zaklamp, fluovestje hebben ook hun werk gedaan en kunnen met de bagage mee. Een dame vraagt of er nog mensen zijn die met de bus mee willen. Niet in mijn omgeving. Hier wil ieder te voet verder. Waarom ook niet. De ochtend gloort. De zon komt erdoor. Weer op weg. Mijn zoon is ondertussen al heel wat verder dan ik en laat weten dat er nog heel wat pitttige weggetjes af te leggen zijn. En ondertussen ontwaakt ook het thuisfront. De aanmoedigings SMS-jes komen binnen. Van mijn clubgenoten en andere vrienden liggen er voor mij en achter mij. Iedereen is nog aan het wandelen. Allen zijn de nacht doorgekomen.
Nu nog 47 km en Bornem is bereikt. Maar nu eerst de 7 km naar Merchtem stappen. De rustposten liggen nu wat dichter op elkaar. Ik krijg precies weer wat meer snelheid. Ik babbel wat minder en stap wat sneller. Maar ik blijf nu ook wat langer op de rustposten zitten. Normaal drink ik mijn koffie zwart. Maar nu doe ik er toch wat suiker in. Nu het dag is loopt onze tocht meer langs onverharde wegen. Of langs wegjes met steenslag met van die verraderlijke putten. Het is al de hele wandeling droog geweest. Het wordt geen modder slubberen. En ik lig dan ook beduidend op mijn schema voor. Ook mijn zoon is sneller dan hij dacht. Hij laat net weten dat hij nog maar 10 km meer moet. Ik passeer net de 75 km. Het is weer formidabel. Verschillende mensen zijn afgezakt om naar hun “wandelaar” te komen kijken en hem/haar te ondersteunen. Een klein meisje vertelt me dat ze binnen 10 jaar net als haar mama de dodentocht zal meestappen. De dodentocht is geen wedstrijd. Niemand wordt opgejaagd. En toch doet de schare supporters me denken aan de vele kijkers voor een wielerkoers. Ik wil ook toch even de vriendelijkheid van de mensen vermelden. Hoewel ze er voor “hun “ wandelaar zijn, bemoedigen ze ook de andere wandelaars. De 100 km van Bornem stap je niet alleen. Die doe je met een ganse schare andere stappers.
En het wordt nog drukker. In Oppuurs zijn ook de mini-doto’s erbij. Dat zijn de mensen die de korte afstand doen. Ik heb er eigenlijk niet op gelet wanneer zij ons vervoegd hebben. In Oppuurs viel het me op door de gescheiden controle posten. Even later zie ik een paar mensen die ik ken. Zij doen de 25 km en kunnen zo de sfeer proeven. Ze vragen de “echte” doto’s naar hun indrukken en bemoedigen hen. Nu moeilijk is het niet meer. Er zijn niet zoveel kilometers meer af te leggen. En dank zij hun bemoedigingen worden ook de laatste kilometers precies wat korter.
Via het dorpje St Amands met zijn sympathieke smalle straatjes komen we weer aan de Schelde. Ik neem aan het graf van een beroemde dichter nog een foto van de Schelde. Een Gentenaar vraagt me wat die man ooit mocht geschreven hebben. Ik blijf het antwoord schuldig. Het zal wel mooi geweest zijn, want we zijn ook al een standbeeld van hem gepasseerd. Nu stappen we een samen verder. Hij heeft een andere techniek. Af en toe wisselt hij de gaan-houding af met de loop-houding. Dat scheelt een hoop in rugpijn vertelt hij me. Zijn broer doet ook mee. Gezien zijn tempo zal die er 21 uur doen. Hoedje af voor zo iemand die niet gewoon is van te wandelen.
Aan de rust moet ik zonodig. Ja zeg , je kan je hemels voelen maar de aardse, primaire behoeften verminderen niet in zo een lange wandeltocht. Door een nacht niet te slapen is het biologische ritme wat verstoord. Daarna toch maar voor de zoveelste keer een beker koffie. Wat fruit ook. En op voor het laatste traject. Een super traject. Een traject dat steeds drukker wordt. Fietsers en wandelaars komen van de tegengestelde richting af om de laatste km’s met hun wandelaar mee te stappen. Mensen zitten in hun voortuin om de wandelaars al op voorhand proficiat te wensen. Kinderen geven de wandelaars stukjes appelsien of snoep. Een bewoner heeft een tuin douche op de weg geplaatst. Heerlijk om zo zich even te verfrissen. Mijn dikke vingers ontzwellen meteen en ik voel zo het zout van mijn gezicht stromen. Hartelijk dank aan de mensen van ginder. Jullie maken die laatste kilometers gemakkelijk. Jullie kennen mij niet. Ik ken jullie niet. Maar dat gevoel van samenhorigheid is formidabel. De slogan “Walking for a better world” is hier niet uit de lucht gegrepen.
In Bornem leiden nadarhekkens naar de aankomst. Geweldig veel mensen juichen de wandelaars toe. Ik krijg er nog een televisie ploeg bij. Ben ik nu een B.W.? Een Bekende Wandelaar? Ludo en anderen staan ook met hun fototoestel klaar. Heerlijk weer dat gepiep van de chip aan mijn schoen te horen en dan echt binnen te komen. We zijn er.
Drie keer mee gedaan, drie keer uitgestapt. Dat is scheeprsecht.
Volgend jaar wandel ik weer mee. Jij ook?

zaterdag 4 augustus 2007

De Klijte & Ieper


Zondag 8 juli 2007

De zondag stap ik bij De Klijte mee met een wandelclub uit Vlamertinge.
Pottebrekerstocht.
De Westhoekstappers.noemen dit hun panoramatocht.
Klik hier voor mijn fotoreeks bij Picasa.
Naast wandelen in hier bij De Klijte het paardentoerisme in. Er zijn verschillende maneges. Er is zelfs een paardenhotel. En men kan er ook met de huifkar op stap.

Menin Gate Memorial Suite.
In de vooravond gaat er in Ieper een bijzonder concert door. De Menenpoort bestaat 80 jaar. De componist Klaas Coulembier schreef daarvoor een speciale suite. Om 18u gaat de voorstelling van het concert Menin Gate Memorial Suite door in de grote kerk, naast de Lakenhal. Het lijkt me of iedereen in Ieper en omgeving die een muziekinstrument kan hanteren, of deel uit maakt van een koor daar vooraan zit. Zo een uitgebreide bezetting van hamonieorkest en koor heb ik nog niet veel gezien.
En het kerkgebouw zit ook afgeladen vol met toehoorders.
Het concert is opgedragen aan alle oorlogsslachtoffers met de hoop op een betere wereld. We luisteren naar een mars “Sambre et Meuse” waar vrijwillers een geregeld leger tot staan brachten. We luisteren naar en cantate voor de Ieperse oorlogsslachtoffers van Albert Van Eegro. Eertijds was dit stuk een gevoelig diskussie onderwerp tussen de “Vlaamse” en de “Belgische” outstrijders. Het lied uit “De Zee” van Paul Gilson is geïnspireerd op de Vlaamse volksmuziek en dan ook heel herkenbaar. En de Vlaamse Dansen van Jan Blockx klinken mij heel bekend in de oren.
En dan komt de wereldcreatie. De eerste publieke voorstelling van De Menin Gate Memorial Suite. Aspecten als leven, triomf maar ook rouw komen aan bod om in de hoop te eindigen.


En ondertussen komen in de Vitsemolenhoeve bij ons op bezoek: Heiko, Ann en Lubbe op bezoek.

Poperinge, Kemmel en Loker


Zaterdag 7 juli 2007
In de ochtend vanuit de Vitsemolenhoeve naar Poperinge. In de dienst voor toerisme koop ik wat boekjes uit een nieuwe reeks: VERHALEN VOOR ONDERWEG. Die zijn alvast goed om een volgend verblijf voor te bereiden.
Ik blijf wat hangen in de Onze Lieve Vrouw kerk, een gebedshuis uit de 13de eeuw. Op de markt staat Rik’s paardentram klaar. Die rijdt de Poperingse Kleikoppenroute af. Moet ik onthouden voor een volgende vakantie hier.
Veel fietsers. Dat is niet te verwonderen. Op maandag zal hier de Ronde van Frankrijk passeren.
Dan ga ik te voet naar Westouter. Langs leuke wegjes om en nabij de Franse grens.
Ginette, Katinka en Elisabeth zijn gaan shoppen in Frankrijk,
‘s Middageten we kip aan het spit, met aardappeltjes. Die hebben ze vanuit Bailleul mee gebracht.
In de namiddag rijden we naar Kemmel. Daar maken we eerst een toertje doorheen het domein van de Warande. En we keren via een GR-pad terug. En dan gaan we het Labyrint binnen. Het is mooi weer om op het terras een ijsje te eten.
‘s Avonds ga ik om 19 uur H. Mis in Loker. Daar heeft de kerkfabriek de opstelling van de stoelen aangepast. De lange rijen met stoelen zijn vervangen door een opstelling in ovaal. Het altaar en de lezenaars vormen zo een kring met de kerkgangers.
Na de eucharistieviering maakt ik nog een uitgebreide wandeling om via de Rode Berg en Westouter naar de Vitsemolen terug te keren.

Steenvoorde, een dagtocht


Vrijdag 6 juli 2007
Steenvoorde

Vandaag doe ik een dagtocht. Doel is een wandeling in Steenvoorde. Lunchpakket is klaargemaakt. Ik heb er een lekker witlofslaatje aan toegevoegd. Tegen 8 uur ben ik weg. Eerst naar Boeschepe. In Boeschepe volg ik de wegwijzer naar Steenvoorde. Ik stap zo in de richting van Abele en zie de kerktoren van Godewaersvelde links van mij, nog voor de Catsberg. Aan Abele kom ik op de drukke weg terecht. Aai, die moet ik zo een kilometer of 7 à 8 volgen. Zwaar vervoer komt uit België en rijdt in de richting van de A25. In de Callicanes staat een groot douanecomplex. Het was speciaal ingericht om snel de grensformaliteiten te kunnen verrichten. Verleden tijd nu. De grenzen zijn open, met vrij verkeer van goederen.
Ik ben blij als ik aan de A25 kom, en zo het zwaar verkeer achter me kan laten. De entree in Steenvoorde valt op. Langs de rechterkant is met stenen de naam “Steenvoorde” uitgebeeld. Langs de linkerkant geeft een bloemperk de stenen molen weer. Het valt me op dat de fietspaden hier niet in een rode kleur zijn geschilderd, maar door groene blokken worden aan gegeven.
Volgens mijn folder begint de wandeling aan de Hotel de Ville. Ik moet hier toch even vragen waar die is. Hier noemen ze het gemeentehuis niet Hotel de Ville maar Mairie. Wee wat bijgeleerd.
De wandeling die ik wil doen is de tocht nr. 12 uit de reeks “à PIED dans le NORD”. De wandeling draagt de naam Vers le Ryveld. Ryveld is een gehuchtje van Steenvoorde. De wandeltocht lokaliseert zich volledig ten oosten van de Casselberg. Het is een wandeling van 14 km, waarvoor als tijdsduur 4u40 aangegeven is. Die lange tijdsduur duidt op de moeilijkheidsgraad.
Bij een fabriek, ik vermoed een melkfabriek, brengen de gele pijlen de wandelaar de stad uit langs een weinig gebruikte weg. In de verte zie ik een molen, maar de pijlen leiden ervan weg. Die leiden nu naar een andere molen. De weg loopt nu door Terdegem en doel is de molen van Roome. Hier is het panorama magnifiek. Het laat de laagte van Steenvoorde zien met zijn vele windmolens, en op de achtergrond de Catsberg. Hier is het Vlaanderen, “O Maria staedt ons by in aillen nood” staat er op een kapelletje. En hier kruist de wandeling een Romeinse heirweg die van Castellum Menapiorum (=Cassel) naar Ypres leidt. Dat weet ik omdat ik die van een informatiebord aflees. En als wandelaar doet het mij deugd dat op het bord ook FFRP, de Fédération Française de la Randonnée Pédestre, vermeld is. Er zijn hier meerdere opschriften in de oud vlaamse taal. De weg waarin ik loop noemt chemin du Coewoet. Zouden ze hier het liedje kennen dat koevoet beter es dan boelie ?
De Casselberg toont zich mooi hier. Na een weg langs 2 oude boerderijen, zie ik een overwoekerd pad. Zou dat het traject zijn? Quaetstraet, Chemin Piétonnier, lees ik op een bord. Ik waag het erop dat dit het pad is. Het is een donker pad doorheen het struweel. Het moeilijk begaanbaar smal weggetje is wel het juiste, want op het einde ervan zie ik weer de wandelpijlen. Aan de pijlen te zien komen hier veel voettochten voorbij. Ik kom in het gehuchtje Ryveld aan. Een café draagt de naam “au retour des mobiles”. De douaniers van de mobiele brigade trachtten in dit gebied te smokkelaars te betrappen. Terug op weg richting Steenvoorde, kom ik langs zo een mooi stuk met vergezichten. Dat is een goed plekje om middagpauze te nemen. Tijdens de picnic kijk ik naar de molens van Steenvoorde, naar de Catsberg en naar de Westvlaamse heuvels. Terug op stap leiden de pijlen nu naar de Noordmeulen. Die molen zag ik in het begin van de wandeling. Er vlakbij passeer ik nog zo een mast voor boogschutters. De schieting op de staande wip, noemt hier “le tir au papegay“. De papegaai is de hoofdvogel veronderstel ik. De pijlen leiden nu naar het einde van de tocht. Mijn oog valt nog op een herdenkingssteen voor jonge soldaten die voor Frankrijk in 1959 in Algerië gestorven zijn.
De beschreven voettocht zit er nu op. Ik wil vooraleer verder te trekken eerst wat drinken kopen. Maar alle winkels zijn gesloten. Ze nemen middag pauze. Nu zo erg is dat ook weer niet.
Via Godewaersvelde en Boeschepe keer ik naar Westouter terug. In Boeschepe neem ik overigens wel de tijd om drinken te kopen en wat aan een pick nick tafel te blijven zitten.

De kleinkinderen naar huis.

‘s Middags stond er bloemkool uit de moestuin van Hans op het menu. Als ik weer op de Vitsemolenhoeve arriveer zijn de kinderen van Thomas, en de kinderen van Pennina al naar huis. Athanaska komt iets later aan.

Neerplaats, Westouter


Donderdag 5 juli:

‘s Morgens een tocht op de flank van de Zwarte Berg, wandelend langs beide kanten van de grens. Hierbij zocht ik speciaal smalle wegen. De Gemene Straat, De Puidefort, en de Broekelzen deed ik aan.

Als middagmaal deze keer spaghetti.

Neerplaats

‘s Middags zouden we naar Kemmel trekken, maar we zijn er niet geraakt. De belbus zou ons op 14u50 oppikken in het dorp van Westouter. Met zijn twaalven wachten we op de bus. Als we na 15 u nog geen bus gezien hebben, bellen we de belbuscentrale. Wat blijkt? De buschauffeur heeft ons niet gezien, en is doorgereden. Aan beide zijden van de kerk is er een halte, en we stonden net aan de verkeerde bushalte.
Het bezoek aan het Labyrint hebben we dan maar afgeblazen, en de kleinkinderen zijn op het speelterrein in het dorp van Westouter blijven spelen. Op dat plein waren er ook veel jeugdbewegingen.

Zwarte Berg, Douve vallei, Rode Berg


Woensdag 4 juli

‘s Morgens een tochtje in Frankrijk net over de grens met Anke, Arne, Silke en Jelle. Die 4 zijn met de fiets, ik te voet. We nemen de Rue des 5 Mesures, dan draaien we richting Boeschepe via de Duyndreve, om dan langs de Rue de Reningelst terug te keren.

Op tijd terug voor het middageten: Spinazie aardappelen met gebakken vis.

Zwarte Berg, Douve vallei, Rode Berg

Deze middag vervolg ik de dagtocht 11 uit de dagstapper. Ik knoop aan waar ik gisteren eindigde. Hoppevelden links en rechts en dan naar de Zwarte Berg. De route leidt verder naar het domein van Yourcenar. De GR trekt binnen het domein en houdt de rand ervan aan. Ik wijk toch even van de routebeschrijving af, om nog wat langer in het bos te zijn. Via een leuk wegje ga ik noordwaarts en kom zo weer op de route, die ik dan verder vervolg naar de Douve vallei. Net als ik België binnenkom, om dan weer naar boven te gaan, is de weg afgezet. Zo te zien is dat nog maar pas gebeurd. Ik volg dan een wandelpad dat er zowat evenwijdig mee loopt. En voorbij het bos zie ik waarom de weg afgesloten is. De natuur wordt hier de kans geboden om zich te herstellen. Dan gaat het naar een natuurreservaat waar het avontuurlijk wandelen is. Het pad heeft wat hoogteverschillen, diee met trappen overwonnen worden. Van het Eeuwenhout is het dan richting Loker. En vanuit Loker leiden onooglijke paadjes naar de Lijstermolen. Voor degene die de Dagstapper getrouw volgen is dat het einde van de wandeling. Maar ik mag van blz. 142 terug naar bladzijde 136. Mijn wandeling gaat hier langs het Hellegat en beneden ga ik dan langs een wegje, dat ik nog nooit bewandeld heb. En ik heb hier al vaak gewandeld. Toch weer een verrijkend moment. En dan op de Neerplaats beëindig ik de wandeling door met zicht op de Catsberg naar de Vitsemolenhoeve weer te keren . Dat was nu een mooie panorama wandeling.

Boeschepe en de Catsberg


Dinsdag 3 juli

In de ochtend maken we een tochtje in Boeschepe: Reningelststraat, Couckestraat en dan terug langs de Rue de Westoutre en de Rue Coustenoble. Een tocht van een uur. We waren met 5: Pauline, Silke, Arne, Jelle en ik.

Als middagmaal maakte Ginette erwtjes en worteljes met kippenworst.

Boeschepe en de Catsberg

In de namiddag dan een tocht uit de Dagstappergids van West-Vlaanderen.
Gezien de vooropgestelde afstand, gaan de kleinkinderen niet mee. Ik kies voor tocht 11, een panorama wandeling in het Heuvelland. Omdat een deel van de wandeling als het ware rondom de Vitsemolen hoeve trekt, is dat een keuze die voor de hand ligt. Ik begin de wandeling in de Boeschepe straat. De gids mag ik dan ook vanaf bladzijde 138 open slaan. In het begin volg ik vlot de wit rode merktekens van de GR. Dit pad brengt me langs een hoppeveld naar de Franse grens. Het is bewolkt en winderig. In de Lappestraat laat ik de GR-tekens voor wat ze zijn. Als ik echter aan de Grote Heer kom, ben ik te ver. Waar heb ik me vergist? Ik stap terug en let nu beter op de huisnummers. Ik zie een landbouwtuig een wegje indraaien, en dat is het wegje, dat ik volgens de routebeschrijving moet volgen. Nu er geen merktekens zijn, let ik beter op de aanduidingen die in de gids beschreven zijn. Het begint nu evenwel te regenen. Dat is nu het nadeel van een boekje. Ik laat het boekje in mijn tas onder mijn poncho zitten, en vertrouw me op mijn geheugen. Zo worden de bladzijden niet nat. Ik ben al een goed eind buiten Boeschepe, als ik gewaar wordt dat ik me van de Catsberg weg beweeg in plaats van er naar toe. Dan maar onder het bladerdak van een boom de gids weer geraadpleegd. Ja, aan het kerkhof ben ik verkeerd gelopen. Ik moest naar de Ondankmolen, en niet naar het dorp. Daarmee heb ik bij de wandeling een toemaatje van ruim een uur.
Ik volg nu de tekens van de GR128. Die brengen me langs holle wegen naar de Catsberg. Voor de eerste keer in de tocht kom ik medewandelaars tegen: Twee man die de GR- volgen. Ondertussen is het opgehouden met regenen, maar het water gutst nog over de weg naar beneden. Ik draag waterproof sandalen, zonder kousen. De natte voeten deren me niet, vandaag toch niet.
De dagwandelingen uit het boekje zijn op de Grote Routepaden gebaseerd. Fragmenten ervan, lopen niet over de GR-paden, en dan zijn we aangewezen op de beschrijving. In het boek is ook een gedetailleerde kaart van het NGI opgenomen. Daarop is de wandeling uitgetekend. Een onderbroken lijn geeft aan waar we de GR-tekens kunnen volgen. Een blauwe onderbroken lijn is het niet bewegwijzerde deel van de tocht. Ik moet er toch wel aan wennen. Het heeft zijn eigen charmes. Ik denk dat ik een manier moet uitdokteren om het boekje leesbaar in een waterdichte zak te steken.
Bovenop de Catsberg staat naast de abdij een klein parochiekerkje. Daar ga ik nog even binnen. Nadien neem ik een rustpauze in de herberg er rechtover. De wandeling brengt ons nu doorheen het bos. In het Heremietenbos passeert me een eenzame fietser. Op zich zelf niets speciaals. Maar de fiets heeft maar een wiel. Op die éénwieler beweegt de jonge fietser zich langs de boswegen heel wat sneller dan ik. Ik trek langs de voet van de antenne weer doorheen het bos naar beneden.
Ik maak een ruime boog om het dorp Berthen via mooie paadjes met magnifieke uitzichten.
Als de gids me laat afdraaien naar de Kokerelle berg, breek ik de wandeling af.
Voor wie de Westvlaamse dagstappersgids heeft, en mee wil kijken: ik ben op punt 8 van blz. 141 nu.
Einde voor de tocht van vandaag. Ik ga terug naar de vakantiehoeve waar ik verblijf. Het vervolg van deze tocht is voor morgen