In de nacht van donderdag op vrijdag had ik vrijwel niet geslapen, wegens hevige krampen in mijn onderbeen. Ook mijn handen verkrampten en beefden.
Maar ja ... Toch maar naar Bornem. Ik had zo een beetje gedacht, als het niet gaat dan geef ik op. Ik zal wel niet de enige zijn die opgeeft.
Maar wat gebeurde er?
Al stappend voelde ik me steeds beter worden. Ik stapte precies de ellende uit mij weg.
Ik heb niet opgegeven. De tocht heb ik tot het einde uit gestapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten