Verloren Kost

Zondag 4 maart begint mooi. Lekker weer om te gaan wandelen. Heel wat keuze vandaag, en in het ruime aanbod kies ik voor Torhout. De startzaal is een geweldig grote sportzaal. Hier wordt duidelijk veel volk verwacht. De inschrijving verloopt vlot en om kwart voor tien kan ik aanzetten. Ik heb voor de 35 km wandeling gekozen. Bij de start stap ik achter een reeks Frans sprekende wandelaars. Alle afstanden beginnen samen met wat sight seeing doorheen Torhout. Via informatie borden kom ik zo te weten dat we langs de oude omwallingen stappen. Dan hebben we een mooie tocht langs een park. Eens de afstanden zich splitsen wordt het wat eenzamer. In de voortuinen tonen zich al heel wat bloemen: narcissen, viooltjes en zelfs al een tulp. Het is duidelijk dat de lente er aan komt. In de eerste rustpost ben ik gans alleen, en ik verneem dat verschillende 50 km stappers hier al hun tweede doortocht gehad hebben. Het tweede traject is wat meer door de velden. We ploeteren langs modderige paadjes. En het wordt gemakkelijk als ineens het pad een knuppelpad wordt. Dan kom ik aan in de rust aan de Don Bosco wijk. Hier kom ik heel wat vrienden en kennissen tegen. En dat is niet te verwonderen. Deze rust is in vrijwel alle afstanden opgenomen. Terug buiten lees ik op een informatie paneel dat de Fransen hier in 1708 een nederlaag geleden hebben. Nu is het geen slagveld meer, maar een mooie wijk, met een bijzonder modern gebedshuis. Na de open stukken komen we nu in het bos, het Wijnendaele bos. Op de Wulvemote kan men de eeuwige jager op zijn hoorn horen blazen, maar vandaag had hij geen zin. Wij als wandelaar komen nu op het terrein van het kasteel. De doortocht is exclusief voor de wandelaars. En hier hadden we een rust, en wat voor een: in de voormalige kasteelschuur, onder een magnifiek houten gebinte., onder een veelheid van kleurige vlaggen. Hier is het aangenaam verpozen. De wandeling kan nu niet meer stuk. We worden naar Wijnendaele geleid, waar de afstanden boven de 25 nog een extralus hebben. Een mooie lus, met weer een mooi kasteel, en weer van die lekker modderige wegen onder de voeten. Jammer voor mij begint het nu te regenen. De poncho dus maar weer aan. Het is wat moeilijk in de wind. Een vriendelijke wandelaar helpt even de achterkant over mijn rugzak heen. Na de laatste rust trekken we dan door de Verloren Kost. Het gebied waarnaar deze wandeling genoemd is. Om het niet te gemakkelijk te maken - moeilijk gaat ook - ligt de weg vol met snoeihout. Dat is zigzaggen tussen de plassen en de takken door, en af en toe de voeten hoog optillen, om erover te stappen. En daarmee is het nog niet gedaan. We krijgen in de warande toch ook wat niveauverschillen. Op het einde zijn alle afstanden weer bijeen. Over een geweldig drassig stuk liggen nog paletten, zodanig dat de mensen met kinderwagens een drassig stuk konden overbruggen. Als ik weer binnenkom, zijn ze met de afroeping van de prijswinnaars bezig. Het was immers een wisselbekertocht. Ik schuif aan bij de afstempeling, en kan dan even nababbelen vooraleer naar huis te trekken.