Vandaag bewandelde ik het Tweebergenpad in Westouter. --- Sent from the BlackBerry® wireless device of Guy, en nadien aangevuld ---
Het Tweebergen wandelpad. Zeshoekige bordjes geven de wandeling aan. Iedere keer dat ik in de Vitsmolenhoeve verblijf, maak ik die wandeling. In ieder seizoen en onder verschillende weersomstandigheden heb ik de voettocht al afgelegd, maar nog nooit over gladde besneeuwde paden.
De Neerplaats waar de wandeltocht start ligt er mooi wit bij. Wegens werkzaamheden in verband met riolering is er geen verkeer toegelaten. Ietsje verder, bij het waterzuiveringsstation heeft een inwoner een bord geplaatst. “Jammer, heel jammer dat het hier moet komen” schreef hij er op. Maar hij dankt toch voor het cadeau. Zuiver water, daar houden we allemaal van. Afin nu verlaat ik de verharde weg.
Het pad begint nu echt. Soms zeer glad door de samengekoekte sneeuw, meestal begaanbaar. Een enkele keer is het een bevroren ijsplas en maak ik een uitschuiver. Dat deed wel even pijn aan mijn pols. Maar niet getreurd het hoort erbij. De uitzichten zijn mooi. Het pad, evenwel is soms niet te zien. Gelukkig waren er andere wandelaars voor mij geweest en kon ik de voetsporen in de sneeuw volgen. Bij het afdalen van de Sulferberg glij ik nog eens uit, en een mountainbiker die na mij komt is gedwongen van zijn rijwiel te stappen. In zulke omstandigheden zijn buitensporters met elkaar begaan. We voelen ons solidair met elkaar omdat we de tocht aandurven. Bij het bestijgen van de Rode Berg verlies ik hem snel uit het oog. Iemand anders was ik op deze tocht nog niet tegengekomen.
Bijna bovenop de berg, met zicht op het voormalig vakantiecentrum “Kosmos” buigt de wandeling af. Doordat er nu bijna geen begroeiing is, is de verlaten zwemkom goed zichtbaar. En even verder is het weer genieten van het zicht over het dal waar Westouter ligt. Eens het bos uit, kom ik nog eens iemand tegen: een vader die zijn twee kinderen leert omgaan met de slede. Langs de besneeuwde Hellegatstraat stap ik naar Westouter terug. Een blik op de klok leert me dat ik langs een omwegje terug kan naar de Vitsemolenhoeve. Ik neem de Lange Dreef en hou dan de knooppunten 6, 5, 4 en 3 aan. Tussen 5 en 4 is het maagdelijk wit. Wat sporen van vogels en knaagdieren. Mijn voetstappen zijn hier de eerste in de sneeuw. En tussen 4 en 3 vind ik mijn eigen voetsporen terug. Gisteren stapte ik hier in de tegenovergestelde richting.
Het was zo eens anders de Tweebergenwandeling in de sneeuw. Het uitzicht oogt anders, en de tocht is wat avontuurlijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten