Ze noemt het zelf: Mijn leven op stelten.
Je ziet het niet aan haar.
Ze kwam met haar bakfiets aan in het Prinsenhof.
Ze ziet er uit als gelijk wie.
Alleen op de manier waarop ze tijdens haar verhaal de micro vasthoudt, kan je enigszins vermoeden dat ze geen volledige rechterhand heeft.
Iedereen die er was wist op voorhand dat zij geen onderbenen heeft. Maar je ziet het niet. Zij is een mens gelijk u en ik.
Maar dan een mens die zich ondanks alle tegenslagen door het leven geslagen heeft.
Amaai ! Zeg ! Ik mag dan eens klagen over een zere rug. Die dame klaagt niet. Zij weet een enthousiast verhaal te brengen.
Iedereen hing deze middag aan haar lippen.
Dromen worden waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten