We waren erbij op de Dodentocht.
4 Verhelsten.
Het enthousiasme en de courage straalden ze uit.
- Thomas 6 de keer
- Esther 1ste keer
- Heiko 25 ste deelname
- Ik de 12 keer aan de start.
Het enthousiasme en de courage straalden ze uit.
We bleven gespaard van de plensbuien die ons vorig jaar teisterden.
In de drukte bij de inschrijving was ik mijn familie verloren. Om 21 uur vertrok ik. Het duurt wel zijn
tijd tegen dat zo een massa in beweging komt.
In het begin is het als een grote processie wat doorschuiven.
Langzaam bereiken we een flink staptempo. Het is overigens gemakkelijker gewoon met de meute mee te stappen dan zigzaggend proberen voorbij te steken.
Er wordt veel gebabbeld en er heerst hilariteit terwijl de avond invalt.
Zelf moet ik ineens wat sneller beginnen stappen om het toilet te bereiken. Grote groepen toiletten staan opgesteld. Er zijn meer mensen die naar de WC moeten, gelukkig geen lange wachtrij. Waarom moet ik net last hebben van buikloop ?
Op het water na, laat ik de bevoorrading aan mij voorbij gaan.
In de nacht koelt het niet af. Het is gezellig al die lichtjes van de zaklampen en koplampen te zien van de grote groep over de slingerende wegen.
In Breendonk neem ik toch een korte rust.
En dan volgt in mijn ogen het mooiste stuk van de tocht. Het is wel een lang stuk van 10 km. Door mijn buikproblemen kan ik er niet echt van genieten. Ik ben blij dat ik Steenhuffel bereik.
Vandaar dan weer verder. Ondertussen zijn mijn zoon, ik en mijn kleindochter weer samen aan het wandelen. Maar weer moet ik mijn tempo versnellen. Weer naar de WC. In Merchtem besluit ik dat het niet te doen is. Ons groepje valt uit elkaar. Zij trekken verder en ik vervoeg de opgevers.
Het is allemaal goed geregeld in de dodentocht. Ook de bezemwagens.
Zo was ik vlot weer in mijn flat en kon ik via de tracking het verloop verder volgen. Ik keek ook naar
de gazet van Antwerpen en naar het Laatste Nieuws.
En daar las ik ineens dat mijn zoon Heiko op het einde van de tocht zijn vriendin te huwelijk heeft gevraagd. Luid applaus van de toeschouwers. Klik hier
Onze uitslagen:
In de drukte bij de inschrijving was ik mijn familie verloren. Om 21 uur vertrok ik. Het duurt wel zijn
In het begin is het als een grote processie wat doorschuiven.
Langzaam bereiken we een flink staptempo. Het is overigens gemakkelijker gewoon met de meute mee te stappen dan zigzaggend proberen voorbij te steken.
Er wordt veel gebabbeld en er heerst hilariteit terwijl de avond invalt.
Zelf moet ik ineens wat sneller beginnen stappen om het toilet te bereiken. Grote groepen toiletten staan opgesteld. Er zijn meer mensen die naar de WC moeten, gelukkig geen lange wachtrij. Waarom moet ik net last hebben van buikloop ?
Op het water na, laat ik de bevoorrading aan mij voorbij gaan.
In de nacht koelt het niet af. Het is gezellig al die lichtjes van de zaklampen en koplampen te zien van de grote groep over de slingerende wegen.
In Breendonk neem ik toch een korte rust.
En dan volgt in mijn ogen het mooiste stuk van de tocht. Het is wel een lang stuk van 10 km. Door mijn buikproblemen kan ik er niet echt van genieten. Ik ben blij dat ik Steenhuffel bereik.
Vandaar dan weer verder. Ondertussen zijn mijn zoon, ik en mijn kleindochter weer samen aan het wandelen. Maar weer moet ik mijn tempo versnellen. Weer naar de WC. In Merchtem besluit ik dat het niet te doen is. Ons groepje valt uit elkaar. Zij trekken verder en ik vervoeg de opgevers.
Het is allemaal goed geregeld in de dodentocht. Ook de bezemwagens.
Zo was ik vlot weer in mijn flat en kon ik via de tracking het verloop verder volgen. Ik keek ook naar
En daar las ik ineens dat mijn zoon Heiko op het einde van de tocht zijn vriendin te huwelijk heeft gevraagd. Luid applaus van de toeschouwers. Klik hier
Onze uitslagen:
- Heiko, 100 km aankomst 16u03
- Esther, 100 km aankomst 18u28
- Thomas, 100 km aankomst 18u28
- Guy, 54 km opgave 7u26
Geen opmerkingen:
Een reactie posten