Deze morgen haalden we onze kaarten af voor de tocht van vandaag.
We waren met enkele tientallen. Ik dacht dat op zo een tocht er toch meer volk op af kwam
We besloten in groepjes te wandelen. Ik was bij een groepje van vijf. In het begin wandelden we samen met een groepje van vier.
Rose pijlen gaven de route aan. Wij de voor die 12 mijl gekozen hadden, zouden twee checkpoints met bevoorrading hebben. De 20 mijl had 3 checkpoints.
Na de briefing om 9 uur waren we al snel Llanwrtyd Wells - Britain's Smallest Town - uit.
Berg en dal, langs paden. Als ik wat voor was moest ik de hekkens openen. Als ik wat achteraan stapte was ik de hekkensluiter.
Zo gauw veranderde de wandeling in een echte ramble. Heel wat hoogteverschillen. Stappen door het veld, door bossen, weer het veld in. Onze voeten zakten weg in het sompige land. Paden waren er niet. We moesten een gate in zicht houden en daar naartoe stappen.
Ondertussen waren we met ons groepje van 5. De anderen waren ons snel vooruit.
Op een bepaald moment aan een groep rotsen vonden we geen aanduidingen meer.
We geraakten op de dool.
Wat nu gedaan ?
We besloten ons te richten naar een groot waterreservoir, daar zagen we immers een weg liggen.
Meerderen hadden het zelfde probleem.
Maar wat een tocht werd dat. Klimmen dalen, weer terugkeren omdat we een rivier niet konden oversteken. Mens ! Wat zag ik af! Mijn conditie is na mijn verblijf in het ziekenhuis nog niet op peil gekomen.
Maar we bereikten het checkpoint.
Daar vernamen we dat 3 van onze maats vermist waren.
Ik besloot samen met enkele anderen de wandeling stop te zetten. Een marshall van Green Events bracht ons naar het stadje terug met de auto.
En wat een geluk, onderweg kwamen we onze drie vermiste vrienden tegen.
Eind goed, alles goed.
We waren met enkele tientallen. Ik dacht dat op zo een tocht er toch meer volk op af kwam
We besloten in groepjes te wandelen. Ik was bij een groepje van vijf. In het begin wandelden we samen met een groepje van vier.
Rose pijlen gaven de route aan. Wij de voor die 12 mijl gekozen hadden, zouden twee checkpoints met bevoorrading hebben. De 20 mijl had 3 checkpoints.
Na de briefing om 9 uur waren we al snel Llanwrtyd Wells - Britain's Smallest Town - uit.
Berg en dal, langs paden. Als ik wat voor was moest ik de hekkens openen. Als ik wat achteraan stapte was ik de hekkensluiter.
Zo gauw veranderde de wandeling in een echte ramble. Heel wat hoogteverschillen. Stappen door het veld, door bossen, weer het veld in. Onze voeten zakten weg in het sompige land. Paden waren er niet. We moesten een gate in zicht houden en daar naartoe stappen.
Ondertussen waren we met ons groepje van 5. De anderen waren ons snel vooruit.
Op een bepaald moment aan een groep rotsen vonden we geen aanduidingen meer.
We geraakten op de dool.
Wat nu gedaan ?
We besloten ons te richten naar een groot waterreservoir, daar zagen we immers een weg liggen.
Meerderen hadden het zelfde probleem.
Maar wat een tocht werd dat. Klimmen dalen, weer terugkeren omdat we een rivier niet konden oversteken. Mens ! Wat zag ik af! Mijn conditie is na mijn verblijf in het ziekenhuis nog niet op peil gekomen.
Maar we bereikten het checkpoint.
Daar vernamen we dat 3 van onze maats vermist waren.
Ik besloot samen met enkele anderen de wandeling stop te zetten. Een marshall van Green Events bracht ons naar het stadje terug met de auto.
En wat een geluk, onderweg kwamen we onze drie vermiste vrienden tegen.
Eind goed, alles goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten