Over paadjes in Merendree

Vandaag zou het een sinterklaastocht worden. Het is nu eenmaal 6 december. Ik vond zo geen tocht die de wandelaars over daken en doorheen schouwen zou brengen, en besloot dan ook gewoon bij een wandelclub te stappen.
Ik twijfelde tussen de tocht van de Lachende Klomp in Moerbeke-Waas en de tocht van de Reigerstappers in Merendree.
Het werd Merendree. Mijn wandelmaat komt van Brugge, ik kom van Gent, en het treinstation van Landegem waar we moesten afstappen ligt tussen beide steden in. We hadden ook geluk wat de uurregeling betreft.
We besloten voor de 18 kilometer te kiezen. Mijn blinde wandelgenoot heeft een tijd niet meer gewandeld, en zo moeten we langzaam het aantal kilometers opbouwen naar een echte lange afstand.
We bewandelden vanaf het begin een mooi parcours langs smalle aarden wegjes. Ik wist niet dat er zoveel smalle wegjes in Merendree waren. Het werd mijn maat toch wat te lastig. Zijn knie wou niet mee. Hij had er pijn in. Gelukkig had het niet geregend.
Trouwens begeleiding is moeilijk als de wegjes zo smal zijn dat je niet naast elkaar kunt lopen. Wandelen moet plezierig blijven. Het is geen prestatie tocht, en vlak bij de vaart schakelden we over naar een gemakkelijker begaanbaar stuk, naar de verharde lus. De wandelclub duidde dat aan met speciale bordjes.
Dat had dan als nadeel dat we niet aan de beoogde kilometers kwamen. Een simpele oplossing lag voor de hand, of beter gezegd voor de voet: de 6 kilometer ook stappen, maar nu volledig. Dat hebben we dan ook gedaan.