Het regende wat. De paraplu dan wel de poncho waren nodig.
Doetjes als we zijn, kozen we niet voor de grootste afstand, maar voor de op één na langste tocht.
Die bracht ons eerst door het bosrijke Waasmunster om nadien naar Sinaai af te buigen.
Van daar, na de rustpost, stapten we door naar Puyvelde. En warempel we stapten doorheen de Weduwe Vos Wegel. Alleen dat slingerend smal pad is voor mij al de reden om aan deze tocht deel te nemen. En ik kwam zeker aan mijn trekken, want na de rust in het stille Puyvelde, bewandelden we andere passages op deze wegel.
Heerlijk zo een natuurwandeling in goed gezelschap te kunnen maken.
Ik hou wel van afwisseling: gisteren een stadswandeling, vandaag een natuurwandeling.
Een wandelaar kan van de tochten echt genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten