100 km door Flanders Fields

Hoe zou het aanvoelen om net zoals 100 jaar geleden lange dagmarsen te stappen? We willen dat niet virtuëel beleven van achter de computer. We willen het lijfelijk beleven. In zo een 100 km-tocht testen we ons uithoudingsvermogen. Kunnen we het aan?
Of we de tocht al dan niet uitstappen, Dat is niet het wezenlijke. We stappen niet als individualisten. We zijn wel individuen die samen met honderden anderen stappen. We ontmoeten de mensen die met ons stappen. We komen los van het alledaagse, maar stellen de steun van het thuisfront hoe dan ook sterk op prijs. In onze mars koppelen we met het verleden terug.
Vrijdagavond stonden we daar dan. Starten voor weer eens een 100-km voettocht. Opvallend velen die ook de 100 km Dodentocht mee gestapt hebben. Ook mensen die speciaal naar hier gekomen zijn, om de herdenking in de tocht door de Vlaamse Velden te beleven.
Groepjes worden gevormd. Gezelschappen ontstaan ter plekke of zijn op voorhand afgesproken. Een gelijk tempo en een gemeenschappelijke interesse bepalen hoe de grote groep wandelaars in kleinere groepjes wordt opgesplitst.
Na een korte herdenkingsplechtigheid ving onze tocht aan. Een lange mars die ons langs de frontlijn zou brengen. Soms was het sereen, zoals toen we in Vladslo langs de Duitse oorlogsbegraafplaats passeerden. Of toen we het herdenkingsteken van de Canadees John McCrae, de schrijver van het lied 'In Flanders Fields' voorbij gingen.
De gespreksonderwerpen in ons wandelgroepje hadden dan ook het leven aan het front als onderwerp. Soms ging het over de artillerie. Soms was het vrij luguber. Hoe zouden de brancardiers zich gevoeld hebben, als zij een soldaat met verbrijzeld hoofd moesten weg brengen?
In het kasteelpark van Zonnebeke ontmoetten we mensen die ginder verbleven en bivakkeerden om zo op hun manier de oorlog te herdenken.
De Tyne Cot begraafplaats liet ook bij ons een diepe indruk na. Het was er druk. Vele mensen bezochten de begraafplaats en het info-gebouw. We waren daar eenzame wandelaars tussen de vele bezoekers.
We werden er stil van. En dat wil wat zeggen!
Ik stapte in een groepje van zes: dat waren de 3 musketiers: Jean-Paul, Marc en Serge, voor deze tocht aangevuld met Christine, Luc en ondergetekende.
Het was een unieke tocht. Wel een bijzondere manier om de Groote Oorlog te herdenken. Onze dank gaat dan ook uit naar de inrichters, de helpers en de medewerkers. Zij hebben deze 100 km-tocht mogelijk gemaakt. En natuurlijk ook een dank voor onze medewandelaars en supporters. Zij maakten de tocht des te meer levendig.
Op het internet staan trouwens ondertussen al fotoreeksen van deze tocht. Ik vermeld in het bijzonder het foto-album van Marc, waarin ook de foto's staan die Caro maakte. Klik hier.