Begynhof O.L.Vrouw ter Hoye

In Gent aan de Lange Violettestraat ligt een oud begijnhof. Het klein begijnhof. Begijntjes zijn er niet meer. Ooit woonden er 400 begijnen verdoken achter de stille muren.
Dinsdagmiddag bezochten we die oase van stilte en rust.
Een ex-pastoor van de parochie praatte met ons over de lotgevallen van het begijnhof sinds de stichting ervan in 1234. Het begijnhof ligt nu in een drukke straat, maar lag toen buiten de stadsmuren.
Het rustige oord kende soms bewogen tijden. Een paus schafte de orde af, maar de begijnen waren geen orde. De Franse Sansculotten schaften de kloosters af, maar de begijnen waren geen klooster. Toen de industrialisatie opkwam, wou men er een fabriek van maken. De eerste wereldoorlog en de sekwestratie nadien, gaven dan aanleiding tot het ontstaan van een VZW.
Een stilte en rust die een bewogen geschiedenis verbergt.
We bezochten de kerk. De kerk zal overigens blijven bestaan en de parochiekerk worden van een grotere parochie, territoriaal groter dan alleen maar het begijnhof.
We bezochten de Sint Godelieve kapel. Over de legendes die over deze heilige de ronde deden, lees dat maar in de Wiki.
We bezochten het huis van de grootjuffer. Het bureau waar de vrouwen begijn werden nadat ze 7 jaar in een convent verbleven hadden, bestaat nog altijd. Maar is normaal niet te bezoeken.
We sloten de middag af met een bezoek aan de pastoorswoning. De pastorij was niet op het begijnhof gevestigd. De pastoor was immers een man.
Ginder kregen we bij een kopje koffie nog uitleg over de Michielsbeweging. Een beweging van jongeren die hoewel ze niet meer alleen vrouwelijk zijn, de idealen van de begijnen nog altijd na streven.