Stop waiting Start walking

Stop waiting, start walking is de slogan van het wandelevenement 'De Slag om Landen'.  Een deelneemster formuleerde het alzo: Er is altijd iets dat waard is om voor te vechten. De tocht gaat door t.v.v. de vereniging Bindkracht. Het is een tocht van 111,1 km.
Ik twijfelde eerst nog of ik zou deelnemen. 111 kilometer is niet niets. Maar ik kon het niet laten en nam de trein naar Landen.
In de vertrekhal trof ik nog enkele mede-wandelaars aan, die net als ik het beroepsleven al lang vaarwel gezegd hebben, maar die nog altijd actief zijn in de lange afstanden van de wandelsport. We vormden zo een groepje van 4.
In de zaal en bij de andere deelnemers heerste een enthousiaste sfeer. Om 19u11 is de start.
(Ik zal toch eens moeten vragen of die komma één in de kilometers en die 11 minuten na het uur een bepaalde betekenis hebben)
In het begin bleven de 147 wandelaars sterk gegroepeerd. Pas na een bevoorradingspost of twee, viel de meute uiteen, en vormden zich groepjes of wandelde men individueel. Ongeveer om de 7 kilometer was er bevoorrading voorzien. Het was een ruime en gevarieerde ravitaillering.
De nacht viel snel. En we stapten ondertussen tussen de vele boomgaarden van Haspengouw. Kwam het door de nacht? Zagen we niet meer goed? Hadden we nachtelijk dromen? De peren hingen reuzegroot aan de bomen.
De wandeltocht bestond uit twee lussen: een noordelijke lus van 72 km en een zuidelijk traject van 39 km. In het midden van de eerste lus hadden we een grote rust en bevoorrading met BBQ in Zoutleeuw. Dat is luxe, nietwaar?
Een wandelmaat van mij, kwam gekraakt binnen. Hij had last van zijn rug. Maar hij hield er de moed in en beweerde dat het na een bezoek aan de masseurs wel zou lukken. Vooruitlopend op het vervolg, wil ik wel vertellen dat hij het einde gehaald heeft, dat was nog 75 km stappen.
Lange afstandswandelaars zijn toch een apart volkje.
Na Zoutleeuw bracht het 2de derde van de tocht ons doorheen het ontwakend landschap. De zon kwam op, maar verdween jammer genoeg achter zwarte wolken. We moesten onze poncho aantrekken, en zo beschut trokken we door het natte gras verder. Een warme soep aan de bevoorrading bij het station van Ezemaal deed ons deugd. Het was trouwens ondertussen opgehouden met regenen. Gelukkig maar.
Na 72 km bereikten we opnieuw Landen.
We zagen dat het aantal opgevers beperkt bleef. Gelukkig maar. We zagen ook de snelste wandelaar al aankomen. We wensten hem proficiat en putten kracht uit zijn prestatie. We aten een boterham, verwisselden bovenkleding en schoenen en maakten ons op voor het tweede gedeelte, waarvan we wisten dat het vrij pittig zou zijn.
Dat tweede gedeelte bracht ons hoofdzakelijk door Waals Brabant. Ruime landschappen ontvouwden

Uit het album van Marc

zich voor onze ogen. Kilometers ver konden we over de landerijen kijken onder een heldere hemel. Het is ginder licht heuvelend en veel vals plat. Het landschap wordt af en toe doorbroken door een groepje bomen. En als we weer eens een kerktoren zagen wisten we dat we weer bevoorrading zouden hebben. In dat traject hadden de inrichters gekozen voor party-tentjes, en gelukkig telkens ook voor wat stoelen. Met al die kilometers in de benen moest ik inderdaad af en toe zitten. Maar niet te lang natuurlijk. Anders geraakt een mens niet meer op dreef. Na 100 kilometers stappen had ik het trouwens moeilijk, maar met de aanmoedigingen van de medewerkers en de steun van de mede-wandelaars zouden ook die laatste kilometers gemakkelijk :-) te stappen zijn.
In Waasmont hadden we in de pastorie onze laatste rust en met een goede babbel met de medewerkers aldaar wisten we weer waarom we voor deze tocht gekozen hadden.
22 uur en 23 minuten heeft ons groepje nodig gehad om deze 111,1 kilometers te stappen.