Tabakstocht

Volgend jaar is deze brug er niet meer.

Naar Wervik om te wandelen, een clubwandeling. De Wervikse wandelvereniging richtte ginder haar tabakstocht in. Voor de 40ste keer al. De wandelvereniging van Wervik bestaat 40 jaar en voor die gelegenheid kregen we bij de start een geschenkje: een balpen.
Uit het aangeboden gamma van afstanden koos ik voor de 28.
Ik vertrok in de zon. Het was nog geen 8 uur en de schaduwen waren nog lang. Zonnige gedeelten en schaduwpartijen wisselen elkaar af in deze tocht die zich in mijn afstand hoofdzakelijk in Frankrijk afspeelde. Het was een heldere dag. Zelfs Cassel was in de verte zichtbaar. Dichterbij op de geoogste akkers liepen jagers. Ik zag evenwel meer mensen met een geweer lopen dan ik schoten hoorde.
Ook maakte ik af en toe een uitstap van het parcours voor herinneringen aan de oorlog van 14-18: een Duits oorlogskerkhof waar 1.330 Duitse soldaten rusten, een oorlogsmonument, verschillende bunkers, en ook Franse en Vlaamse herinneringsbeelden op de kerkpleinen.
Ik was me wel eens verkeerd gelopen, en dat gaf dan aanleiding tot een gesprek met wandelaars uit de streek. Een ervan zei dat ik daarbij het huis van zijn dochter gepasseerd was. Hij voegde er lachend aan toe, dat hij er dan koffie zou gedronken hebben. Hij vroeg me ook of ik de karakteristieke brug die Wervik met Wervicq Sud verbindt, gefotografeerd had. Moest ik zeker doen zei hij, want volgend jaar kunnen we er niet meer over wandelen. Dan is ze weg. Ze is te laag voor de huidige scheepvaart op de Leie.
Halluin was een nieuw stadje voor mij. Dat had ik nog nooit bewandeld. We kregen er een mooi traject. We liepen naast een spoorweg. Onder het struikgewas lagen de sporen en de dwarsliggers, maar het was duidelijk jaren geleden dat hier nog eens een trein gereden had. Volgens een info bord gingen de jonge mensen met deze trein naar school in Tourcoing. Ook reden er goederentreinen om ondermeer het vlas af te voeren, dat dan verder in Algerije tot matrassenstof verwerkt werd.
Zeer tof vond ik onze rustpost in een boerderij waar net een groot kinderfeest bezig was.
Het speet me zelfs een beetje dat ik niet voor de 35 km gekozen had, want dan zouden we hier twee keer komen.
Twee keren kwam ik in de rust in Bousbecke, waar ik bij de tweede doortocht soep kocht om mijn boterhammetjes op te eten.
Op de terugweg, lette ik er natuurlijk op om de brug te fotograferen. Die was net voor de laatste rust.
Op de laatste rust, dat was in  de zaal Oosthove, kregen we van de inrichtende club nog een speculoos met chocolade, en ik trakteerde mezelf met een chocomelk en een appeltaartje.
Het was een mooi zonnige tocht, waarbij het wandelen puur genieten is.
Voor mijn foto's, klik hier.