Vrijdag met de trein er naar toe passeren we de overblijfselen van het industriële verleden: begroeide terrils en voormalige fabriekshallen waar nu de bomen doorheen groeien. Het station van Binche wordt ook door de tijd aangetast: iedere jaar is er meer roest aan de smeedijzeren overkapping van de perrons.
De startzaal voor de 100 km voettocht is in het Kursaal. Ooit was dit een cinema, nu is het een mooie stemmige ontmoetingsruimte.
Al gauw komen de verschillende lange afstandswandelaars binnen. Het was van mij meer dan een jaar geleden dat ik nog eens een voettocht van 100 km gestapt had. Het is dan ook plezierig al die kennissen weer te ontmoeten. De tocht zelf kan ik mee stappen met de musketiers. We kennen elkaar maar al te goed van wandeltochten in andere landen op onze aardbol.
Om 21 uur begint onze tocht. In het begin is het nog licht. We verlaten Binche via de vestingswallen en het Gallo-Romeins museum. Aspecten van het verleden geven energie voor de huidige tijd, want we bewandelen het windpark van Estinnes. De groep rekt nu wat uiteen, Iedereen heeft zo wat zijn eigen tempo gevonden. Stilletjes valt de duisternis. We brengen onze zaklampen of koplampen alvast in gereedheid. De bepijling is optimaal. Iedere keer dat we moeten afslaan zijn er op zijn minst drie pijlen: één voor de aankondiging, één voor de afslag zelf, en daarna dan nog een bevestigingspijl. Op de lange trajecten hangen bovendien ook bevestigingslinten.
In het pikdonker doorkruisen we een duister bos.Als het ware in de ban van de ring krijgen we evenwel geen draken en andere monsters te zien. We hebben wel het vlakke plateau verlaten en hebben hier al onze eerste niveauverschillen.
Onze nachtelijke etappen sluiten we af in Fontaine-Valmont. We ontbijten met deegwaren en straffe koffie. Het is tevens de bagagerust. Tijd om ons wat te verfrissen en om sokken te verwisselen en een vers T-shirt aan te doen. De zaklamp en de extra trui die ik mee had kunnen nu bij de bagage.
Het was in iedere geval een aangename nacht, wat bewolkt en echt niet koud.
De wandelpijlen brengen ons nadien naar Lobbes. De oudste kerk van België kunnen we in deze vroege uren nog niet bezoeken, en we trekken verder in de richting van Thuin. Soms wandelen we langs de Samber, soms verlaten we de vallei in een flinke klim om er nadien weer naar terug te dalen. Over een brug komen we Thuin binnen waar net een brocante markt bezig is. Boven onze hoofden zien we het belfort, en daar gaan we naar toe. Al bij al valt de klim me mee. We gaan niet langs de steile trap. We volgen een traag stijgende weg. De afdaling over de kasseiwegen langs het verdedigingswerk Posty Arlequin is dan des te moeilijker.
En dan hebben we natuurlijk weer een klim. De moeilijkste afdaling, in mijn ogen althans, volgt nadien: vanuit het bos aan de Hermitage naar beneden.
Verrukkelijk is het later als we aan de vijvers zijn en ineens de ruïnes van de abdij van Aulnes voor ons zien. Deze stap in de geschiedenis is voor mij het hoogtepunt van deze tocht. Even later hebben we een rustpost, onze tiende rustpost al. De inrichters zijn absoluut niet karig met hun bevoorrading.
In het laatste derde van de tocht blijven we ook telkens wat langer op de rustposten zitten. Maar ook weer niet te lang. Tenzij op de laatste rustpost, in de abdij La Bonne Espérance. in de twaalfde eeuw gesticht en nog steeds levend: brood, abdijbier, artisanaal werk. Het is hier trouwens goed druk. Wij zijn hier en op het terras zitten ook veel wandelaars die voor kortere afstanden kozen. Vele mensen komen hier de middag met familie, vrienden of kennissen komen doorbrengen in de charmante sfeer van de voormalige abdijmolen.
De laatste etappe is een korte. Op nog geen uur zijn we in de startzaal. Om 17 uur kunnen we de klok luiden. De tocht is gestapt.
We blijven nog wat nazitten, en applaudiseren telkens als er iemand de klok laat luiden. Weer iemand die het gehaald heeft!
Marc heeft van onze deelname heel wat foto's gemaakt en op Facebook geplaatst. Klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten