We = de vrienden van het MIAT.
(Voor de niet-Gentenaars die dit lezen, het MIAT is het Museum van Industriële Archeologie en Textiel gevestigd in een voormalige fabriek aan de Minnemeeers)
Aan de receptie kregen we allemaal een groene veiligheidshelm mee, die we tijdens de rondleiding moesten dragen.
Eerst kregen we van een ingenieur een presentatie over de geschiedenis en de huidige werking van de electriciteitscentrale. Hij sloeg wat sheets over, omdat die wat te technisch waren voor een divers publiek als wij.
Ik onthou:
In 1920 is de centrale gesticht, als electriciteitsbedrijf van en voor de stad Gent.
De centrale draaide toen op kolen.
Medio vorige eeuw werd overgeschakeld op zware stookolie. De zware dieselmotoren deden alles in de huizen van de buurt bibberen en beven.
Toen met de petroleumcrisis die brandstof te duur werd, ging men over naar aardgas.
Dat alles ging gepaard met een verstilling en een verkleining van de machinerie, terwijl de opbrengst toenam.
Met 55 MW behoort de centrale Gent-Ham tot de kleinere.
Zeer belangrijk is ook de stadsverwarming. Het bedrijf zorgt onder meer voor de verwarming van het nieuw gerechtshof aan het Rabot en het AZ Sint Lukas.
Daarna trokken we de machinekamers in. Opvallend was de stilte. Alle machinerie is ommanteld om geluid tegen te houden. Buiten het gebouw is helemaal niets te horen.
Ik ben absoluut niet technisch. Zonder uitleg zou ik niet eens weten wat een turbine, wat een alternator, wat een pomp is.
Er was ook een andere ingenieur bij. In de rondleiding vertelde die over de contacten, met de overheid bijvoorbeeld, en over de structuur van de electriciteitsbedeling. Die is nu in drie gesplitst; productie, transport en distributie.
Als ik dacht dat electriciteit gewoon uit het stopcontact komt zag ik het wat te eenvoudig.
Voor mijn foto impressie klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten