Nu de lente in het land is, lijkt het me een goed gedacht om aan zee te wandelen. Ik nam dan ook de trein naar Oostende, en ginder de kusttram naar Middelkerke. Doel was om de wandeling van de Spoetnikstappers mee te doen.
Vanaf de tramhalte volgden we de rode wandelpijlen. Zo bereikten we de startzaal. Ik schreef me in voor de 18 km. Die bestond uit 3 lussen: 6 + 8 + 4 km.
Lus 1 begon goed aangeduid. Doorheen de zandwegjes in de duinen markeerden linten het parcours. Wanneer we over de verharde duinpaden stapten wezen wandelpijlen ons de weg. Het waren er eerder te weinig dan te veel. Op een bepaald moment zagen we geen pijlen meer. Samen met een Duintrapper stapten we verder door de duinen. Mijn mede wandelaar heeft nog in Middelkerke gewoond en kent de duinen en het dorp door en door. We keerden langs het strand terug. Aan het casino verlieten we het strand, we stapten weer naar de Populierenlaan, waar de startzaal was.
Ik kocht me een kom soep en at mijn sandwiches op. Dan vatte ik de 2de lus aan. Hier geen problemen met de wandelpijlen. Die brachten de wandelaars eerst door de polders. Het parcours boog dan weer naar de zee toe. Aan de zogenoemde Krokodiel bereikten we weer de zeedijk. Vele stripfiguren staan op de dijkpromenade gebronst met hun rug naar de zee en hun gezicht naar de wandelaars.
Terug in de startzaal praatte ik wat met wat wandelkennissen, om dan aan lus 3 te beginnen.
Hier liep ik weer verkeerd. Maar dat gaf niet. Je moet al je uiterste best doen om aan onze kust verloren te lopen.
De Krokodillentocht is een wandeltocht zonder pretentie. Ze biedt waarom we naar de kust trekken: duinen, zee, strand en dijk.
Ik heb niet veel foto's gemaakt, maar de stripfiguren moest ik wel even fotograferen. Klik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten