Het is er altijd goed verpozen.
Meestal is het een stille rustige plek, een plek om te gaan zitten en wat te mijmeren. Mijmeren over wat geweest is.
Soms bruizen de abdij en het voorhuis, de herberg Macharius van leven.
Een aantal buurtbewoners zetten zich in om de ruïnes wat meer open te stellen.
En dan is het leuk om hun gedachten die ze te boek gesteld hebben te lezen.
Vele eeuwen geleden is die plek ooit gesticht. Na een religieuze geschiedenis is het een hele tijd een garnizoenplaats geweest, In de 19de eeuw bijna verdwenen door de opkomende textielindustrie. De ruines zijn er nog altijd.
Niemand gelooft nog in de heilzame werking van het water uit de put van Marachius, maar de ruines vormen nog altijd een bron, een bron met een heilzame werking.
Overigens, het boek waarvan ik de omslag op de afbeelding geplaatst heb, kan je je lezen in de Gentse stadsbibliotheek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten