Dat is een vraag die we ons als wandelaar weinig of nooit afvragen. We zijn gewoon op wandel, we zijn gewoon in beweging. Waar we aankomen, is meestal hetzelfde punt als waar we vertrokken zijn.
En daar beleven we dan veel plezier aan.
In zijn voorwoord in de Gezond op Stap wees Jef Joosten op het belang van clubwandelingen in de onmiddellijke nabijheid.
En dat was dit weekend voor mij wel van toepassing. Ik heb niet eens de omgeving van de stad waar ik nu verblijf verlaten. Zaterdag was mijn wandeldoel Mariakerke, en vandaag was dat Merelbeke. Heerlijk dichtbij vindt een wandelaar bekoorlijke wandelingen.
Vandaag koos ik voor een 18 kilometer tocht. de PWC liet ons vanuit een zeer ruime startzaal vertrekken vanuit Merelbeke. Langs groene wegen, soms al geoogst soms langs maïs die boven onze hoofden uitkomt wandelden we langs toffe dorpjes: Bottelare en Munte. Zo landelijk dat hier GR-paden elkaar kruisen. En af en toe een donker bospartijtje ertussen. Mooi afwisselend met de zon die de tocht kwam verheerlijken.
En - ik herhaal wat ik gisteren al deed vermoeden. Elkaar ontmoeten. De gezelligheid van een wandeltocht - Dat is het waarom we op de been komen, en in beweging blijven.
By the way, Nadat ik die muurplaat van Quo Vadis fotografeerde, zag ik een heel ander bord: "Highway to hell" Onze wandelingen zijn zeker geen snelweg naar de hel. Integendeel ze geven ons een hemels gevoel.
Wat een mens al niet allemaal ziet tijdens een tocht. Zou ik geen cursus volgen voor bezinnend wandelen? Of voor wandelcoach? Of zo iets. In de laatste Gezond op Stap, had Floor Devriendt er in ieder geval in een artikel aandacht voor.
Neen, ik blijf maar bij het gewoon wandelen om buiten te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten