Op het vliegtuig naar Amman

Na de TGV nu met het vliegtuig voor een rechtstreekse vlucht naar de Jordaanse hoofdstad.
Het inschepen in Parijs verliet wat moeizaam. Verschillende mensen hadden meer dan één stuk handbagage mee. Ze moesten  dan ook een valies afgeven, zodanig dat die in de bagageruimte kon. Dat overkwam ook enkele anderen, waarvan de bagage te volumineus bleek te zijn
Eens het vliegtuig in, zocht ik mijn plek: zetel 26D. Daar bleek al iemand te zitten. Hij keek op zijn smartphone en daar stond 26D op. Beiden hadden we dezelfde seat. Afijn het dan aan de stewardess gevraagd. We vlogen met een airbus 320. Die kan 165 passagiers meenemen. Gelukkig waren er een vijftal mensen minder. Zo kon  ik dan toch plaats nemen. De meneer die er zat kreeg een andere seat toegewezen.
De veiligheidsvoorschriften  werden ons door de stewardessen verteld en gedemonstreerd.  Het was immers een vliegtuig zonder van televisieschermen
We kregen een maaltijd aan boord. Verschillende reizigers kregen een speciale maaltijd. En de kinderen kregen ook een spelletje.
Bij de warme maaltijd was er als bijgerecht foelie,  dan is bonensalade,  misschien al een voorbereiding op de Jordaanse keuken.  We vliegen met Airfrance, behalve aardbeienmousse was er ook camembert als dessert. Er was een stuk chocolade . Dat eet ik niet graag, zeker geen zwarte chocolade. Een kleine jongen die in de rij voor mij zat, was wel blij dat hij dat stuk chocolade van mij kreeg.
Maar oei! We kwamen in turbulenties terecht. Terug de veiligheidsgordels aan.  Een mevrouw voor mij kreeg toch wel een hele beker water over haar. Ze probeerde haar broek met servetjes droog te maken.   
We vliegen terug in  de tijd, en nog voor we aankomen is het donker. Het tijdverschil is overigens een uur. Het zijn allemaal kleine dingen, maar die dragen er toe bij dat het lijkt dat de vlucht minder lang duurt.
De vlucht duurde wel langer dan gepland: meer dan 5 uur in plaats van  4u40.